Gastblog - De Schotse Hooglanden
Het is niet alleen de hoogste berg van het Verenigd Koninkrijk. Door de verraderlijke weersomstandigheden en steile kliffen is de Ben Nevis ook nog eens één van de gevaarlijkste van Europa. Wie deze zogeheten ‘munro’ wil bedwingen moet zich daarom niet instellen op het einddoel, maar op de reis.
,,Ik zou het niet doen’’, waarschuwde de barkeeper ons nog met een typisch Schotse tongval. ,,Maar als je tóch besluit te gaan, moet je vroeg uit de veren.’’
Het leek bizar. We zaten immers heerlijk in het zonnetje te nippen aan een enorme pint Guinness. Daarbij is mei toch de beste maand om Schotlands en Groot-Brittanniës hoogste berg (1344 meter) te trotseren? Maar goed, de man die zijn leven lang al in de schaduw van de Ben Nevis woont zal het wel weten.
Voor zeven uur staan we dan ook in hikers-tenue bij Youthhostel Glen Nevis, aan de voet van onze onvoorspelbare uitdaging.
Camel Bags gevuld? Goed gegeten? Fluitjes bij de hand? Dan kunnen we gaan!
Met grote energieke passen zetten we koers naar de Carn Mor Dearg (1223 meter), Ben’s buurman. Het plan is namelijk om een stukje toeristen pad te volgen, af te buigen naar de flanken van de Carn Mor Dearg en dan daar bovenaan over de smalle blokkengraat naar de top van de Ben Nevis te klauteren.
Nou ja, dat was het plan. Stroompjes water haasten zich naar Fort William. De wind gebiedt om te draaien en de regen dwingt ons de eerste beschermings-laagjes al uit de tassen te pakken. Tevergeefs. Nog voor we goed en wel onderaan de off-road klim staan weigert de regenkleding dienst. We zijn koud, nat en moeten onze verwachting van een lentewandeling drastisch aanpassen.
,,Wat doen we?’’ oppert één van de avonturiers hopend dat iemand een alternatief plan voorstelt. Het is inmiddels laat in de ochtend en het rustpunt waar we zijn beland -de zogeheten CIC-hut- heeft haar deuren hermetisch gesloten. Toch houden we halt, slaan onze handen warm, zetten de skibrillen alvast op ons voorhoofd en hijsen onze lichamen in het vierde, misschien wel het vijfde thermo-shirt.
Bruggen bouwen
Hoewel beide bergen maar nauwelijks boven de 1000 meter uit tornen, mag de beklimming van deze munro’s duidelijk niet onderschat worden. Met de grondslag op zeeniveau moeten alle hoogtemeters worden bedwongen in weersomstandigheden die ons eigen regenachtige kikkerlandje alleen al qua neerslag vier maal overtreft. Maar liefst drie meter hemelwater verdwijnt jaarlijks in de sponsachtige grond. Geen oceanische windvlaag of depressiegordijn blijft dit deel van de Highlands bespaard. Iets wat we snel na de tussenstop voor de voeten krijgen.
Wat volgens de Schotlandkenner van de groep andere jaren nog een ‘lullig stroompje’ was kolkt nu als een volwassen water met donder en geweld naar beneden en breekt onze route in twee.
,,Ik ga in het water staan en loods jullie om de beurt naar de overkant’’, neemt hij resoluut de leiding. Eén voor één verlaten we de vaste grond om het gevecht met het water aan te gaan. IJskoude tongen likken mijn knieën.
Zwaartekracht grijpt mijn enkels. Het is balanceren geblazen. Gekkenwerk, denken we waarschijnlijk allemaal. Toch is er niemand die echt tegensputtert.
Sterker nog, de ontlading die loskomt als we allemaal heelhuids een brug over deze natuurkracht hebben kunnen slaan is groot genoeg om het vertrouwen in ons doel terug te winnen.
,,Wij gaan naar boven’’, klinkt het strijdlustig tussen de stenen bergwanden.
Geen weg terug
Op handen en voeten klauteren we van links naar rechts om steeds een paar centimeters hoogtewinst te maken. De wind stompt en hagel geselt mijn rood doorbloede wangen. Een brul! Een rotsblok doemt op uit de mist en suist naar de klimmer onder me. ,,Geschampt, maar gaat goed’’, klinkt het goddank. We besluiten ons te verdelen over de wand om te voorkomen dat de stenen neerslag slechts het dal aantast.
Waarom de Ben Nevis al zoveel tranen in zich op heeft gezogen, bloed en zelfs vele levens heeft geëist behoeft ineens geen uitleg meer. Het zonovergoten terras met uitzicht op het spiegelgladde Loch Linnhe, waar we gisteren nog proostten op het vakantiegevoel, lijkt in één klap twee seizoenen geleden. Sterker nog, de zijwand van de Carn Mor Dearg waarmee we ijveren, verklapt dat alles boven ons beperkte gezichtsveld van amper 30 meter één winters wit decor zal zijn. Eén waar wéér iemand in nood is, realiseren we ons zodra we voor de zesde keer een traumaheli rusteloos door de windvlagen horen snijden.
Waarom we door gaan? Teruggaan door over de steilte te glijden, vergezeld door de felste rukwinden die ik ooit heb gevoeld, levert meer risico op dan nog even te tasten naar handvatten, te voelen of de rots onder je voeten vast zit en af te zetten richting de top. Stevige schoenen en gamarschen pantseren mijn werktuigen en de inspanning verwarmt mijn gehele lijf.
De kick die ik krijg als ik boven ben mag dan ook zeker figuurlijk het hoogtepunt van de dag worden genoemd. Tot halverwege mijn schenen dans ik in de sneeuw.
De weersvoorspelling had met een gevoelstemperatuur van –16 ongetwijfeld gelijk, maar de eerstvolgende die na mij wordt gegrepen door windstoten van meer dan honderdtwintig kilometer per uur krijgt gewoon een vette sneeuwbal tegen zijn toch al koude neus.
We lachen, rillen, trillen en besluiten de graat die ons naar de Ben Nevis moet leiden de rug toe te keren. Het is onverantwoord. Zelfs de grootste kerels uit de groep laten zich onvrijwillig uit balans beuken door de wind.
IJspegels versieren de baard van één van mijn medeavonturiers en stuk voor stuk slaan we de armen in de lucht. Met name om het bloed te verwelkomen in onze verlaten handen, anderzijds om te juichen.
De Carn Mor Dearg, ofwel De Grote Rode Berg, staat vanaf nu op onze outdoor cv! Tja, en natuurlijk kunnen we eindelijk even kort de tijd nemen die zwart gevroren banaan weg te kauwen, de fluitjes uit de ooghoeken te verwijderen en gauw van hoogte en richting te veranderen.
Na negen uur nagenoeg non-stop klimmen en dalen verhalen we de barkeeper het avontuur. Wederom vanaf een zonovergoten terras, met een welverdiende pint Guinness.
De Ben Nevis kort door de bocht
- Met een hoogte van 1344 meter heeft Ben, zoals men hem in Schotland noemt, de hoogste top van Groot-Brittannië.
- Deze bevindt zich gemiddeld 355 dagen per jaar in de wolken en kan alle dagen van het jaar bedolven zijn onder een dik pak sneeuw.
- Elk jaar wagen zich zo’n 100.000 (onervaren)wandelaars naar boven.
- Door verkeerde inschatting van het natuurgeweld komen hier meer mensen om dan op de Mount Everest.
