Reisverhaal - Avonturen in Peru
Voordat ik begin te vertellen over mijn reis naar Peru, wil ik even zeggen dat men niet moet onderschatten hoe leuk de voorbereiding van een reis is. Zo ook met mijn reis naar Peru. Ondanks dat ik voornamelijk op reis ga om het land te ontdekken, zit het toch in me om voor die tijd al zoveel mogelijk te weten over mijn bestemming.
Zo begon ik een half jaar voordat ik wegging met het leren van de Spaanse taal, wetende dat Engels daar erg slecht gesproken wordt. Ook ging ik op zoek naar een aantal nieuwe gadgets en onderdelen van mijn reisuitrusting. Zelfs al waren sommige dingen niet hoog nodig (net als de reis zelf) genoot ik er gewoon van om op pad te gaan en iets te kopen/doen dat gerelateerd was aan mijn reis.
Eenmaal aangekomen in Peru, duurde het ruim 6 uur voordat we (mijn 4 vrienden en ik) zover waren dat we de auto, die we van te voren gehuurd hadden, meekregen. Na ruim 400 kilometer gereden te hebben en tientallen gaten in de weg ontweken, kwamen we aan in Ica, een oase in de woestijn van Peru.
We vervolgen onze weg. Echter waren wij niet de enige…
Honderden kilometers gingen voorbij, zoals elke dag waarbij we op mooi geasfalteerde wegen rijden. Toen we op een klein stukje onverharde weg kwamen, welke erg stijl de bergen in ging, waren we heel enthousiast en maakte hier een filmpje van. We dachten dat dit weggetje voor en paar minuten zou zijn. Negen uur later reden we echter nog op deze weg en waren al uren geen bewoonde gebieden meer tegen gekomen. Het werd langzaam donker en het lampje van de brandstoftank brandde al een zorgwekkend aantal kilometers. Daarbij ben ik nog vergeten te vertellen dat het die dag ook de eerste keer in mijn leven was dat ik een huurauto langzaam in het drijfzand heb weg zien zakken....
We sprongen met z'n alle de auto uit, trokken onze schoenen aan en begonnen grote stenen onder de wielen van de auto te duwen. Met man en macht 'tilden' we de voorkant van de auto zoveel mogelijk op, nadat de bumper intussen onder de modder gezakt was, en uiteindelijk waren we in staat de auto weer uit het drijfzand te rijden. Omdat wij intussen ook tot onze knieën in de modder stonden, was vanaf dat moment de auto een zwijnenstal. Toch was deze bijzondere rit de moeite waard, want hij bracht ons bij de Colca Canyon. Dit is de diepste vallei ter wereld, waar de Condor vogels op meters afstand overvliegen. Met een spanwijdte van ruim 3 meter, is dit een indrukwekkend uitzicht.
Ik spoel even vooruit naar het moment dat we aankwamen bij de Machu Picchu. Dit is immers het wereldwonder waar Peru om bekend staat. Een treinreis van 5 uur of een wandeling van 4 dagen is vereist om aan te komen in het dorpje Aquas Callientes (dit betekend letterlijk: hete wateren). Wij kozen omwille van de tijd voor de treinreis. Na de nacht in het dorpje doorgebracht te hebben, stonden we om 04.00 uur op om, na 2 uur trap op gewandeld te hebben, de zonsopgang te kunnen zien bij de Machu Picchu.
Voordat wij op reis gingen werd ons al wel verteld dat je last kon krijgen van hoogteziekte. Hierbij kan je misselijk worden, hoofdpijn krijgen en mogelijk bewusteloos raken. De Machu Picchu lag gelukkig nog maar op 3400 meter hoogte, waarbij alleen de zwakste schakel van onze groep lichte verschijnselen van hoogteziekte vertoonde. Deze vriend van mij was als een soort parkiet in de mijnen van vroeger... zodra de hoogte toenam, werd hij misselijk en zwak.
Ondanks het bij de Machu Picchu nog meeviel, werd speelde de hoogte voor de rest van onze groep ook een grotere rol toen we naar de Rainbow Mountains gingen. Het was een wandeling van 12 kilometer heen en weer, op een hoogte van 4500 meter waarbij we klommen naar maximaal 5200 meter. Ik was toen blij met mijn winddichte jas, afritsbroek en goede wandelschoenen. De wandeling begon namelijk ook bij een temperatuur van 20 graden ’s morgens en eindigde met -8 graden boven op de berg. We begonnen dus in een korte broek en t-shirt en eindigde met aangeritste broeken en een jas die de koude wind van ons lichaam afhield.
Uiteraard is dit een hele beknopte samenvatting van een geweldige zes weken. We zijn namelijk ook nog met het vliegtuig naar Iquitos geweest. Dit is een dorp in de tropische regenwouden van Peru waar we drie dagen de jungle in zijn geweest, krokodillen hebben gezien, piranha's gevangen en gegeten en uiteindelijk de roze dolfijn in het echt hebben gezien. Ook zijn we nog 2 dagen naar Bolivia geweest, gewoon omdat het kon. De laatste dagen zijn we het Andesgebergte nog een keer helemaal doorkruist om in La Merced de laatste dagen motor te rijden in de tropen van Peru.
Ohja, en elke keer als ik het over 'we' heb, dan bedoel ik natuurlijk ons:
